Narasimha Chathurti

Narasimha – Beschermer van de mensen – Vernietiger van kwade krachten

“Enkel ons ego is bang voor Narasimha, maar dat deel van ons dat liefde is, dat deel van ons dat van God houdt, voelt een grote aantrekkingskracht en dankbaarheid voor Zijn kracht en bescherming.”

Narasimha was de vierde incarnatie van Vishnu, een incarnatie die enigszins afwijkt van Zijn andere incarnaties. Meestal incarneert Vishnu ten behoeve van de mensheid om disbalans te herstellen; wanneer rechtvaardigheid in verval raakt en onwetendheid en geweld de overhand hebben genomen. Narasimha kwam vanwege de liefde die Hij had voor Zijn dierbare kind, Zijn devotee Prahlad. In dit geval kwam God voor één oprechte devotee en dit is zo uniek aan Narasimha. Het verhaal van Narasimha wordt in de volgende Hindu Geschriften beschreven: Srimad Bhagavatam, Sri Vishnu Purana, Padma Purana, en de Narasimha Upapurana.

Er waren eens vier grote wijzen, Sanandana en zijn broers. Zij gingen naar de verblijfplaats van Vishnu in Vaikuntha (de hemel) om Hem te eerbiedigen. Zij waren de eerste zonen van Brahma, waardoor zij als de voorouders van de mensheid gezien konden worden, maar de jongens weigerden dit en wilden enkel mediteren. Hierdoor bleven ze altijd jong.

Vanwege hun jonge uiterlijk werden de jongens door de poortwachters van Vaikuntha- Jaya en Vijaya- niet herkend en niet toegelaten. Door de wijzen werden Jaya en Vijaya vervloekt; zij zouden hun plaats in de hemel verliezen en naar de aarde gestuurd worden. De poortwachters waren overstuur en renden naar Vishnu om te vragen of Hij de vloek ongedaan kon maken. Vishnu zei dat dit niet ging, maar Hij gaf hen de keuze;  honderdmaal als goede devotees geboren worden of driemaal geboren worden als asuras, die Hem zouden haten en dat Hij persoonlijk naar de aarde zou komen om hen te vernietigen.

De poortwachters kozen onmiddelijk voor de laatste optie, omdat zij dan sneller terug zouden kunnen terugkeren en omdat zij dan door God Zelf gedood zouden worden, wat bevrijding verzekert. Hun eerste incarnatie was als Hiranyaaksha en Hiranyakasipu. Hiranyakasipu werd door Narasimha gedood. In hun tweede incarnatie waren zij Ravana en Kumbhakarna, die door Rama werd gedood. In hun laatste incarnatie werden zij geboren als Sisupaala en Dantavaktra. Zij werden door Krishna gedood.

Hiranyaaksha en Hiranyakasipu werden als krachtige asuras geboren. Op een bepaald moment nam Hiranyaaksha Moeder Aarde vast en trok Haar naar de bodem van de oceaan. Vishnu nam de vorm van een everzwijn aan, Zijn derde incarnatie, Varaha en doodde de demon. Uiteindelijk hield Hij Moeder Aarde met Zijn slagtanden boven het water. Vanaf dat moment koesterde Hiranyakasipu een grote haat voor Vishnu, omdat Hij zijn broer had vermoord. Om grote siddhis (vaardigheden) te ontwikkelen deed hij aan boetedoening en mediteerde 25.000 jaar. De aarde en de hemel raakten door zijn boetedoening verschroeid, waardoor Brahma naar Hiranyakasipu toe ging en Hem vroeg welke boon (gunst) Hij hem kon verlenen.

Hiranyakasipu vroeg of hij niet gedood kon worden door God geschapen wezens, niet binnen of buiten, niet in de lucht of op de grond, noch overdag of ‘s nachts, noch door mens of beest of enig wapen. Deze gunst werd aan hem verleend. Vanaf die dag streefde Hiranyakasipu ernaar om hemel en aarde onder zijn heerschappij te krijgen. Hij gooide de halfgoden uit de hemel en ging op de troon van Indra zitten. Op aarde beval hij dat alle beoefenaars van spirituele praktijken gedood moesten worden en stelde vast dat alle negatieve daden beloond moesten worden en alle goede daden gestraft. Deze belichaming van asurische kwaliteiten kreeg een zoon, die Prahlad genoemd werd. Al jong was Prahlad een grote devotee van God. Hij kon zitten, denkend aan God, hij leek dom met zijn ogen half gesloten, terwijl tranen langs zijn wangen stroomden.

Hiranyakasipu dacht dat het goed was om zijn zoon naar de gurus van het asurische ras te sturen, zodat hij een goede demon kon worden. Maar Prahlad kwam telkens terug en wanneer zijn vader vroeg wat hij had geleerd, zei hij dingen als: “Ik heb geleerd dat alle wezens die onder een vals ego van ‘ik’ of ‘mijn’ lijden, naar de bossen zouden moeten gaan om daar op Vishnu, de Allerhoogste, te mediteren.” Hiranayakasipu was woedend en schold zijn zoon uit: “Hoe kun je zeggen dat Vishnu de allerhoogste is. Ik ben de grootste. Ik ben de machtigste. Alle drie de werelden staan onder mijn controle.” Hiranayakasipu heeft Prahlad diverse keren teruggestuurd om de juiste manieren van de asuras te leren, maar het is nooit gelukt.

Uiteindelijk was Hiranyakasipu zo furieus, dat hij zijn bewakers opdracht gaf om zijn zoon te doden. Zij probeerden hem op verschillende manieren te doden; door vuur, door vergif, door verdrinking, door wapens, maar telkens kwam hij hier ongedeerd uit tevoorschijn. Toen trok Hiranyakasipu zelf zijn zwaard en wilde het hoofd van zijn zoon eraf hakken. Hij zei: “Jij zegt dat jouw God zo machtig is en overal aanwezig is. Is Hij hier in deze pilaar?” Op datzelfde moment sloeg hij met zijn zwaard tegen een stenen pilaar.

Op dat moment spleet een immens geluid hemel en aarde open en uit de pilaar kwam Narasimha, met het lichaam van een man en het hoofd van een leeuw, tevoorschijn. Narasimha, furieus, met een niet te stuiten woede, greep Hiranyakasipu en trok hem op Zijn schoot in de deuropening, scheurde Hiranyakasipu’s lichaam met zijn klauwen open en gebruikte de ingewanden van de asura als halsketting. Na een paar seconden was het gebeurd. Narasimha, die noch mens, noch beest was, doodde Hiranyakasipu op zijn schoot, wat niet op de grond of in de lucht was. Hij kwam uit een levensloze pilaar en het was tijdens de schemering, geen dag of nacht. Hij doodde hem met zijn klauwen, niet met een wapen. Hij doodde hem in de deuropening, dus niet binnen of buiten. Op die manieren werd de gunst van de demon omzeild.Iedereen was bang. Niemand durfde Narasimha te benaderen, zo woest zag Hij eruit. Maar zijn grote devotee, Prahlad, ging aan de Voeten van Narasimha liggen. De Heer nam hem liefdevol op en door de aanraking van Narasimha werd alle overgebleven egoïsme uitgewist en bereikte hij zelfbewustzijn. Narasimha zette Prahlad als koning op de troon en ging terug naar Vaikuntha. Zijn verschijning op aarde was kort, maar hevig.

Symboliek

Dus, wie is Hiranyakasipu? Hij is enkel het onwetende ego. Het ego dat denkt dat het kan doen wat het wil. Het denkt dat het almachtig is. Het denkt dat het God is of zelfs groter dan God. Wij zijn beslist allemaal Goddelijk, maar het ego is dit niet. Het ego trekt het naar zichzelf toe. Het ego gaat zelfs zover dat het probeert het goede en zuivere te verbrijzelen. Prahlad symboliseert liefde, toewijding, overgave en alle goede kwaliteiten. Dat deel van ons dat de hoogste Waarheid kent en het wil dienen en het wil worden.

Maar hoe zorgen wij ervoor dat dit kleine deel in ons kan groeien? Wij worden voortdurend door de demon – ego – Hiranyaksipu – lastig gevallen. God komt Zelf uit mededogen en vernietigt dat wat ons zoveel problemen geeft – het ego!

Het woord asura wordt meestal vertaald in het woord demon. Hoewel het Sanskriet woord ‘sura’ betekent intelligent of geleerd en ‘a’ betekent niet. Dus asura betekent onwetend. Veel asuras waren feitelijk zeer knap. Ravana was een meester van de veena (snaarinstrument) en Hiranyakasipu was zeer vaardig in meditatie. Ook de broers waren de poortwachters van Vishnu in Vaikuntha en zij kozen er vrijwillig voor om de vijanden van Vishnu te zijn, zodat zij na drie, in plaats van honderd geboortes konden terugkeren. Deze kwaliteiten worden gewoonlijk niet met demonen in verband gebracht, zoals wij in het Westen over hen denken.