Happy Vyasa Purnima, deze dag werd oorspronkelijk Vyasa Purnima genoemd, de dag waarop wereldwijd alle guru’s vereerd worden, de vaders, moeders, leraren en Satguru’s. Veda Vyasa was de Guru van alle Guru’s, omdat hij de belangrijkste hinduïstische geschriften heeft samengesteld, de Veda’s en later de Purana’s.
Paramahamsa Vishwananda tijdens Gurupurnima 2019
Wij vieren dat Paramahamsa Vishwananda, Satguru, onder ons is en ons helpt op ons levenspad. Door Zijn Genade worden we geïnspireerd onze Goddelijke Liefdesrelatie met God te verdiepen en nog meer te beseffen dat ons ware doel in het leven is om een eeuwige dienaar van deze Liefde te worden.
Een mala van liederen, 108 in het totaal, zijn er voor Guruji gezongen. Ook Nederland deed dit jaar mee met de prachtige, voor dit doel gecomponeerde bhajan ‘He is calling you home.’
Kinderen brachten het leven van Dukhi Krishna ten tonele; over overgave aan de Guru en de Genade van de Guru, hoe we aan de stip van de tilak komen.
Dukhi Krishna was pas 14 jaar oud toen hij naar de Voeten van de Guru ging. Hij had de Guru gekend sinds hij klein was. Hij had van hem gehoord, en innerlijk nam hij die Guru aan, hoewel hij niet eens wist hoe zijn Guru eruit zag. Hij hoorde gewoon Zijn Naam en wist: ‘Dat is mijn Gurudev en ik moet me aan Hem overgeven!
Sinds hij klein was, had hij altijd al de Naam van zijn Gurudev bezongen. (Net als Hanumanji. Toen Hanuman de Naam van Rama hoorde, was dat de enige naam voor hem, geen andere! Hij was alleen maar de Naam van Rama aan het zingen, maar hij had Rama nog nooit ontmoet. Totdat ze elkaar ontmoetten tijdens de ballingschap van Rama, had Hanuman Rama niet ontmoet. Ayodhya is in het noorden en waar Hanuman verbleef is in het midden, in Andhra Pradesh. Dat is een grote afstand! Ze hadden elkaar nog nooit ontmoet, maar hij zong altijd de naam Ram, Ram, Ram, Ram.)
De Guru aanvaardde Dukhi Krishna en gaf hem de taak om de tuin te besproeien. Sommige mensen dachten misschien: “Alleen maar dat?” Maar hij deed deze taak met veel toewijding. Echter om het water te krijgen, moest Dukhi Krishna ver lopen en het water in een pot op zijn hoofd dragen. Hij werd zo geabsorbeerd door zijn taak dat de pot na verloop van tijd een infectie op zijn hoofd veroorzaakte. Het werd zo erg dat er wormen van zijn hoofd vielen en de Guru zag dat. (Dit was nadat hij 12 jaar de Guru gediend had).
Na deze 12 jaar liet de Guru hem zien hoe gewond zijn hoofd was. Toen legde de Guru Zijn hand op het hoofd van Dukhi Krishna en genas hem. Je ziet dat hij geen moment aan zichzelf dacht, terwijl hij zijn Meester diende. Hij zei: “Wat weet ik? Alleen de Guru weet het! Als kind plaatste ik mijzelf onder de hoede van mijn Guru en Hij zal mij van de ene plaats naar de andere brengen. Ik ken Krishna niet! Ik ken de weg niet! En de Guru weet het!”
De Guru omhelsde hem en zei: “Nu ben je hier klaar met je plicht! Wat je hier moest leren is gedaan! Nu zul je me op een andere plaats moeten gaan dienen!” Toen ging hij naar Vrindavan en daar was het zijn plicht om de weg die naar de plaats van Maha Raas Leela, Nidhivan, leidt, schoon te maken.
Op een morgen vond Dukhi Krishna een heel mooi enkelbandje op de weg, gemaakt van goud, en hij dacht dat het wel een enkelbandje van een koningin moest zijn. Alleen Radha kon het dragen, want zij was de enige koningin in Vrindavan. Terwijl hij zich afvroeg wat hij ermee moest doen, had Radharani, die de hele nacht had gedanst, in een andere dimensie haar enkelband echt verloren. Ze vroeg Sri Lalita, Haar vriendin: “Oh Lalita, kun je alsjeblieft naar de Aarde gaan en mijn enkelband terugvinden?”
Dukhi Krishna hield deze enkelband in zijn hand, en Lalita, die het uiterlijk van een dorpsmeisje had aangenomen, ging naar hem toe en vroeg om de enkelband. Ze zei: “Oh, mijn vriendin heeft een enkelband verloren. Heb jij hem gevonden?” Hij antwoordde: “Ja, maar ik geef hem niet aan jou. Ik geef hem alleen aan je vriendin.” Dus ging Lalita terug naar Radharani en vertelde haar dat de man koppig was en dat ze de enkelband niet van hem kreeg. Toen nam Radharani ook het uiterlijk van een dorpsmeisje aan en vroeg Dukhi Krishna om haar de enkelband te geven.
Dukhi Krishna zei: “Ik weet wie U bent! Ik geef hem U niet, tenzij U mij Uw ware aspect laat zien!” Ze had geen andere optie dan zich als koningin Radharani te laten zien. Daarna legde hij de enkelband op de Voeten van Radharani en met de enkelband op Haar Voet raakte Radharani zijn derde oog. Zo kreeg hij een merkteken op zijn voorhoofd dat zijn hele leven lang op zijn voorhoofd bleef.
Dit is het merkteken van de Guru, de stip die we in het midden van de asan (Tulsiblad) van de tilak zetten; we maken die stip van kumkum, die de Guru vertegenwoordigt, vanwege deze gebeurtenis.
Dit is om te laten zien dat hij door de Genade van zijn Guru visioen van de Goddelijke Radharani kon ontvangen. Alleen door alle toewijding die hij voor zijn Guru had, werd hij naar dit visioen geleid.
Fragment uit het boek ‘Hanuman Chalisa‘
